Ζαννίνο
Ο Ζαννίνο, κατά κόσμον Γιάννης Παπαδόπουλος του Θεόφιλου, (Γαλατά Κωνσταντινούπολης 21 Αυγούστου 1923 - Αθήνα 27 Μαΐου 1995) ήταν Έλληνας ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου, διακρινόμενος σε δεύτερους ρόλους.
Ήταν γιος του Θεόφιλου Παπαδόπουλου και της Σοφίας και κατά τα χρόνια του ξεριζωμού ήλθε με τους γονείς του στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στη Δραπετσώνα στον Πειραιά. Από το 1937 που πέθανε ο πατέρας του, ο μικρός αλλά εύσωμος Γιάννης προσπαθεί να βρει δουλειά και να φροντίσει τη μητέρα του. Την περίοδο εκείνη προσλήφθηκε ως χορευτής στα μπαλέτα Ραμασόφ που έδιναν παραστάσεις σε διάφορα κέντρα «καφέ-σαντάν» της εποχής. Σε μία από εκείνες τις παραστάσεις στη «μάντρα του Αττίκ», στις αρχές της δεκαετίας του '40 όταν ο ίδιος ο Αττίκ τον ρώτησε πως τον λένε, απάντησε Γιάννης, η διευθύντρια όμως του μπαλέτου Σοφία Ραμαζώφ τον αποκαλούσε Νίνο και τότε ο Αττίκ είπε «Τι Γιάννης και αηδίες. Γιάννης δηλαδή Ζαν, Ζαν και Νίνο ίσον Ζαννίνο. Έτσι θα σε παρουσιάσω». Από τότε έμεινε το καλλιτεχνικό αυτό ψευδώνυμο τόσο για τον ίδιο όσο και για τη μετέπειτα γυναίκα του και την κόρη του.
Η καλλιτεχνική καριέρα του Ζαννίνο υπήρξε λαμπρή τόσο στον ελληνικό κινηματογράφο, ακόμη και στον αμερικάνικο, έχοντας συμμετοχή στην ταινία Το Εξπρές του Μεσονυχτίου, όσο και στο θέατρο, ακόμη και στην τηλεόραση. Ο Ζαννίνο ήταν αυτός που ανέδειξε στο θέατρο τον Χάρρυ Κλυνν (κατά κόσμον Βασίλη Τριανταφυλλίδη).
(Πηγή: Βικιπαίδεια)
